Šapčanin glavni glumac u prvom Srskom igranom filmu
Šapčanin Milorad Petrović bio je srpski glumac na prelazu iz XIX u XX vek. Popularan je po odigranoj glavnoj ulozi u filmu Karađorđe, u prvom srpskom igranom filmu iz 1911. godine.
Šapčanin Milorad Petrović bio je srpski glumac na prelazu iz XIX u XX vek. Popularan je po odigranoj glavnoj ulozi u filmu Karađorđe, u prvom srpskom igranom filmu iz 1911. godine. Bio je jedan od velikana srpske pozorišne scene i jedan od prvaka Narodnog pozorišta. Između ostalih glumačkih ostvarenja, majstorski je interpretirao Hadži Loju u istoimenoj Nušićevoj tragediji.
Film Život i dela besmrtnog vožda Karađorđa ili Karađorđe u kojem je tumačio glavnu ulogu, snimljen je u Beogradu i njegovoj okolini. Eksterijeri su snimani na obalama Dunava i Save (pre svega na Adi Ciganliji), Kalemegdanskoj tvrđavi, Topčideru i Banjičkom polju, gde su „izvedeni” spektakularni boj na Mišaru i zbor u Orašcu. Za enterijere je poslužilo dvorište hotela „Pariz” (prostor današnjeg Bezistana), gde su prenete kulise i scenografija iz Narodnog pozorišta. Već zbog toga film Karađorđe ne može se tretirati kao klasično „snimljeno pozorište”. U stilskom smislu, on predstavlja tipično delo epohe u kojoj je nastao, sa očiglednim uticajem francuskih istorijskih filmova iz kuće „Pate”, u čijoj su laboratoriji uostalom i izrađena sva Botorićeva ostvarenja.
Lik Karađorđa nije dat apologetski, što veoma čudi s obzirom na bliskost tvoraca i finansijera filma s dvorom Karađorđevića. Karađorđe je predstavljen kao čovek od krvi i mesa sa svim vrlinama i manama, čiji je jedan i jedini životni cilj – oslobođenje Srpstva i vaskrsenje srpske države. Za taj cilj on je spreman da plati i najveću cenu, živote svojih najbližih koji su se ogrešili o moralna načela uspostavljana u novoj ustaničkoj državi. I baš zato, jedan glumac i jedna uloga ubedljivo su ispred svih ostalih. Šapčanin Milorad Petrović, glumac koji se proslavio u pozorištu ulogama nacionalnih heroja u istorijskim komadima (car Dušan, Hajduk Veljko, Karađorđe…) svog filmskog Karađorđa ostvario je kroz najveće bogatstvo glumačkih nijansi, od krajnje plahovitosti u nastupu „pravednog gneva”, preko državničke ozbiljnosti i strogosti u nastupu prema vojvodama, do neskrivene razdraganosti nakon srpske pobede u boju na Mišaru. A na kraju filma, ispred pozorišne zavese izlaze i poklanjaju se publici svi tumači glavnih uloga, sklapajući na taj način jednu od prvih i najdragocenijih stranica u istoriji srpske kinematografije.
