Grob Popa Luke Lazarevića u Porti Saborne crkve u Šapcu
Rođen je u Svileuvi 1774. godine od oca Teodora i majke Jevrosime...
Rođen je u Svileuvi 1774. godine od oca Teodora i majke Jevrosime. Posle školovanja u Sremu oženio se Marijom, kćerkom vrlo imućnog Maksima Pejića iz sela Zabrdice kod Valjeva, sa kojom je dobio sinove Mihajla i Kuzmana. Posle nekoliko godina popadija je iznenada umrla, a pop Luka se posvetio sinovima i crkvenoj službi, jer mu je vladika valjevski Danilo dao parohiju za Koceljevu i Ljutice.
Lazarević je bio tamnokos, surove kosti, spretan, od malo reči; živahna, energična, uredna, oštra osoba, slušao je starije. Od svih komandanata najviše je poštovao Petra Dobrnjca i Milenka Stojkovića. Mrzeo je bosanske "Turke" (muslimane), ali ih je nazivao većim herojima od pravih Turaka. Iako poznat i počašćen, nikada nije vršio nijednu vrstu tiranije, niti je žudio za bogatstvom. Čak je i u starosti nosio pušku, sablju i dva pištolja.
Mnogo je voleo dobre konje i oružje, od kojih se nikada nije rastajao. Imao je petnaestak rana, a jedan kuršum u telu i u grob je odneo. Umro je u Šapcu, 29. aprila 1852. godine. Sahranjen je pored šabačke crkve sa najvećim počastima. Na grobu je postavljen ‘’mramorni beleg’’ a na zidu crkve ploča sa epitafom od jedanaest stihova, koji je napisao pesnik Jovan Ilić, profesor šabačke gimnazije: ‘’Krepkom mišcom, srcem viteškijem, U najgore doba po Srbina, Kad, procvilje malo i veliko, I Srbija zemlja ponosita, Krvavijem suzam proplakala, Rodu svome posluživši vjerno: Ovde leži Lazarević Luka, Štit Pocerja, cvjet srpskih junaka, A posinak vrla Karađorđa! Prosta zemljo! kojano ga skrivaš, Svojom te je otkupio krvlju ‘’.
